ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΔΙΣΤΙΧΟ

Το κόκκινο χάλασε
Τώρα πουλάνε και αγοράζουν μόνο αίμα .

Νίκος Παπατζέλος

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

ΟΛΟΝΥΧΤΙΑ

Δε με κατάλαβες' όλη τη νύχτα
ήμουνα πλάι σου, προσπαθούσα να κλείσω
τα παράθυρα, πάλευα - όλη νύχτα.
Ο αγέρας επέμενε.
Άπλωσα τότε
τις παλάμες μου πάνω σου σαν
δύο φύλλα ουρανού, και σε σκέπασα.
Έπειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα
Δίχως χέρια τον κόσμο.

Από τη συλλογή "ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (1961)"

Με εκτίμηση,

Διαμαντή Χρυσοβαλάντη,
Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια ΠΤΔΕ, Κατεύθυνση Λογοτεχνίας.

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Διαδρομές
σε ροδίζουσες αυγές
απλήρωτων ονείρων
και στάσεις
αχνών ελπίδων
που αιωρούνται
σε Ιστορία αιώνων
Μετρώ τις ανάσες μου
με πήλινη κλεψύδρα
στις καμάρες της Αριστοτέλους
κι ακουμπώ τη ψυχή μου
σε ρομφαία Αρχαγγέλου
περιμένοτας σε πλάτωμα πύργου
το νεύμα μιας ακόμα διαδρομής

Aνδρέας Κ.

Ανθισμένος Καβάφης

Στη νέα αυτή Αλεξάνδρεια θερμή, βαθιά
Εικόνα ενός ασύλητου φάρου
Στα χέρια ποιήματα, στα πόδια ποιήματα, στα χείλη
Κοινωνία πνεύματος, πλατωνική νηνεμία
Κι η θάλασσα, απλωμένη στο ύφασμα
Μόνη κι αιώνια μουσκεύει τον πορφυρό φωτισμό
Ενός αιώνα ελάχιστου
Κι η γη αναστήθηκε στους βραχίονες
Άνθισαν οι άνθρωποι στη θέα της αιχμής

Βασιλική Τσάιτα-Τσιλιμένη
Φοιτήτρια του Τμήματος Φιλολογίας στο ΑΠΘ

ΡΑΒΩ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΕΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΝΩ ΣΤ' ΑΔΡΑΧΤΙ

Μ' ένα χταπόδι κόκκινο στην άκρη των χειλιών
Και με το στίχο της ελιάς στης τρίαινας τη μύτη

Με κείνο το ολάνθιστο κλείστρο των ταπεινών
Και με σταγόνες αρμυρές στο πυρωμένο στήθος

Με δυο κορδόνια ασφυχτικά στις σχάρες του μυαλού
Και με μελάνη σινική στην αύρα του πελάγου

Μ' ένα γαρύφαλο στο στόμα της ελπίδας
Κι ένα σταυρό στο μάγουλο της πίκρας

Μ' ένα χορό αγαρηνό στου ορίζοντα τη στέψη
Κια μιαν αξίνα τρυφερή στις μυρωδιές του κόσμου

Με δυο τροχούς ιωνικούς αδιάκοπα να γράφουν
Ολόγυρα απ' τη ζωή ορθές γωνίες σκέψης

Με πυρετό πυρηνικό στον άξονα του στοχασμού
Και μέγγενη ασφυχτική στους θύλακες του ωραίου

Με βήματα αρχαϊκά στο θυρεό της γλώσσας
Και μια απλωμένη αίσθηση στο θρόνο του απείρου

Μ' αίμα πολύ θυσανωτό αστέρευτα να τρέχει
Και ξέχειλο να σ' ακουμπά στο δέρμα της αγάπης

Με λόγια κύματα βουνά βότσαλα γαλαξίες
Κι έναν απέραντο θυμό στο χρώμα της σοφίας.

Κυρ-Παπ

Εσύ πάντα θα επιλέγεις
Το χρόνο και το χώρο
που θα συναντηθείς με το ποίημα
Σε κανέναν μην αποκαλύψεις
τη μυστική σας συνομιλία
Ούτε τους ασπασμούς
και τις θωπείες που ανταλλάχτηκαν

Μόνο μέσα από μια συνουσία ανάγνωση
Ερμηνεύονται οι χρησμοί του ποιήματος.
............
Είναι ποιήματα
που σε πιάνουν από το χέρι
και σε οδηγούν
σε μια σκοτεινή γωνιά
Πάνω στον ώμο τους
γέρνεις και κλαις.
.............
Στις αίθουσες αναμονής της λύπης
Γράφονται τα ποιήματα.
..............
Οι ποιητές
ανταλλάσσουν μαρτυρικούς θανάτους
με τις στιγμές.
..............
Υπάρχουν ποιήματα
που αυταρχικά απαιτούν
αιμοδιψή δάκρυα ανάγνωσης
Από το βιβλίο του Γιάννη Τόλια, "Αμαρτολόγιο"


Ποίηση
Αρένα των στιγμών
Όπου οι μάρτυρες της γραφής
Κατασπαράζονται από τα θηρία των αισθήσεων


Η ΛΥΣΙΚΟΜΟΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΚΟΡΗ

Το ποίημα πρέπει να το αφήνεις στο συρτάρι σου
να ωριμάζει
να σιτεύει.

Κάτω από το αδύναμο φως
των νυχτολούλουδων λύχνων
να χτενίζεις τα ξέπλεκα μαλλιά του.

Να αφαιρείς
Να συμπυκνώνεις
Περπατώντας στο δρόμο να φωνάζεις μέσα σου
το ποίημα
Κάθε μέρα
Κάθε στιγμή

Να προσκρούεις αυτοκτονικά
πάνω στους ανέμους των λέξεων
Να καλλιεργείς το μυστικό ρυθμό
ακούγοντας τα υγρά σαξόφωνα της βροχής

Μόνο το πέρασμα του χρόνου σου δείχνει
πότε η λυσίκομος ποιητική κόρη
είναι έτοιμη να μας κοιτάξει άφοβα στα μάτια


ΕΤΣΙ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Έχει το ποίημα ζωή πριν από εμάς;
Μήπως το ποίημα είναι αρχέγονος σπόρος
που με τη γέννησή μας
ελπίζει κάποτε να σπαρθεί σε γόνιμος έδαφος;
Έχουμε εξουσία ζωής ή θανάτου επί του ποιήματος;
Εμείς διαλέξαμε το ποίημα ή αυτό εμάς;

Δια βίου μοχθούμε για την ανάπτυξη του ποιητικού δέντρου
Τις εποχές της ανομβρίας σταλάζουμε στις ρίζες του
το νάμα των δακρύων μας
Συλλέγουμε και γευόμαστε τους καρπούς του
Πλην κάποιων που για την απόκτηση μάταιου πλούτου
ενίοτε τους εκθέτουν προς πώληση

Κι όταν μας αγγίζουν οι μέρες των παγετών
οι αδύναμοι της αντοχής
τσακίζουν τα κλαδιά του
και τα καίνε για να ζεσταθούν

Τότε μόνο πεθαίνει το ποίημα

Υ.Γ.
Για να μάθεις να νοιώθεις, πρέπει η ποίηση να σε έχει σκοτώσει
και να σε έχει αναστήσει χίλιες φορές.



ΜΙΚΡΗ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΠΑΡΑΒΟΛΗ

Οι λέξεις ποτέ δεν καταδέχονται να ντυθούν με τα ρούχα που κάποιοι επιθυμούν.
Στα μάτια των ανυποψίαστων περιφέρονται ρακένδυτες.
Για τους θηρευτές όμως των αισθήσεων, ανεμίζουν τις έκπαγλες εβένινες δαντέλες τους
και χαρίζουν το στροβιλισμό ενός παθιασμένου χορού νοημάτων.
Δεν τις ελκύουν οι απαστράπτουσες δωρεές.
Με την απαράμιλλη δεξιότητα οδηγούν τα βήματά τους
στους μυρωδάτους κήπους
των ενδεών. Στο άνθος της πένας τους
αφήνουν τη γύρη της πιο μεθυσμένης
επιθυμίας


ΜΕ ΤΟ ΚΟΠΙΔΙ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Όλη τη νύχτα
σε χάραζα
με λέξεις δίκοπες
Δεν άφησα αγεωγράφητο
κανένα σημείο του κορμιού σου

Γιάννης Τόλιας

Δε γράφω πια ποιήματα.

Τώρα που γιορτάζουν
και την ποίηση
διερωτώμαι αν
σκέφτηκε κανείς αν
μες στους αλαλαγμούς των ημερών αν
υπάρχει χώρος ν' αποθέσει
την κραυγή της
ή το πένθιμο κλάμα της.

Δε γράφω πια ποιήματα.
Απλώς σκαλίζω μνήμες
και λέξεις-κενοτάφια.

Β. Δ. Αναγνωστόπουλος

...Με ρωτάει ο καιρός
Από που θέλω να περάσει
Πού ακριβώς τονίζομαι
στο γέρνω ή στο γερνώ.

Κική Δημουλά: Απροσδοκίες. Από το "Χαίρε ποτέ"
Νiki Edeneier

Και άμα η αυλαία πέσει
και όταν οι άνθρωποι χαθούν
τότε αρχίζει το παιχνίδι
τότε δυο χείλη θα ενωθούν.

Άμα το θέατρο αδειάσει
και το γεμίσει η σιωπή
τότε η θλίψη θα σωπάσει
και θα αρχίσει η μουσική.

Μόνοι έμειναν οι ηθοποιοί
παίζουν ρόλους απ' τη ζωή
καθημερινοί έρωτες
ελπίδες απροσδόκητες.

Κάθε που πέφτει η αυλαία
μια καρδιά σπαράζει
και της ασχήμιας το μαράζι
το αποφεύγει με οργή
Κάθε που πέφτει η αυλαία
όλα αλλάζουν...
γίνονται μοιραία!


ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΛΟΥΣΙΕΣ ΜΕΣ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ
ΧΡΩΜΑΤΑ ΕΝΤΟΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ
ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΣΤΟ ΟΝΟΙΡΟ ΣΟΥ
ΚΑΙ ΣΕ ΠΕΤΑΝΕ ΠΟΛΥ ΨΗΛΑ.
ΕΝΤΟΝΑ ΟΝΟΙΡΑ ΧΡΩΜΑΤΙΣΜΕΝΑ
ΣΟΥ ΟΜΟΡΦΑΙΝΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ
ΖΗΣΕ ΚΑΘΕ ΣΟΥ ΛΕΠΤΟ
ΚΑΘΕ ΣΟΥ ΣΤΙΓΜΗ...
ΜΗΝ ΞΥΠΝΙΣΕΙΣ, ΜΗΝ ΑΝΤΙΚΡΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ...
ΚΟΙΜΙΣΟΥ ΚΑΙ ΟΝΟΙΡΕΨΟΥ.
ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ!!

Αν κοιμάσαι, καληνύχτα
Διώξε τα σύνορα της νύχτας και δες όνειρα τρελλά..
Αν γλεντάς, πιες και για μένα δυο ποτήρια να μου περάσει αυτή η γκρίνια που δεν είμαστε κοντά
Αν κοιμάσαι, καληνύχτα, σ' αγαπώ μην το ξεχνάς...


ΑΠΟΨΕ ΠΟΥ ΟΛΑ ΤΑ ΦΩΤΑ ΕΣΒΗΣΑ
ΑΠΟΨΕ ΠΟΥ Η ΑΥΛΑΙΑ ΜΙΑΣ ΩΡΑΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΧΕΙ ΚΛΕΙΣΕΙ ΕΙΜΑΙ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ ΕΔΩ..
ΑΠΟΨΕ ΠΟΥ ΟΙ ΑΕΤΟΙ ΔΕΝ ΠΕΤΑΝΕ
ΑΠΟΨΕ ΠΟΥ ΟΙ ΛΥΚΟΙ ΔΕΝ ΒΡΗΧΟΥΝ
ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΥΜΠΙΣΜΕΝΗ ΕΔΩ...
ΑΠΟΨΕ ΠΟΥ ΔΥΟ ΣΩΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣΑΝ
ΑΠΟΨΕ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ ΤΗΝ ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΜΟΥ ΚΑΡΔΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΡΑΓΙΣΕΙ
ΕΙΜΑΙ ΥΠΟΜΕΝΟΝΤΑΣ ΕΔΩ...
ΑΠΟΨΕ ΠΟΥ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΚΥΛΑΝΕ
ΑΠΟΨΕ ΠΟΥ ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΜΟΥ ,ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ
ΕΙΜΑΙ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ ΕΔΩ
ΕΔΩ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ
ΝΑ ΔΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΦΩΣ
ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ ΟΙ ΑΕΤΟΙ ΝΑ ΠΕΤΑΞΟΥΝ ΞΑΝΑ
ΚΑΙ ΟΙ ΛΥΚΟΙ ΝΑ ΑΝΕΒΟΥΝ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ.
ΝΑ ΝΙΩΣΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ
ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ ΕΔΩ ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ..
ΑΠΟΨΕ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΟΛΑ...
ΑΠΟΨΕ ΘΑ ΓΕΝΝΗΘΩ ΞΑΝΑ...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΙΩΑΝΝΟΥ
Φοιτήτρια ΠΤΠΕ

Σεμίλα

Το ξέρω Σεμίλα,
ο πόλεμος τρόμαξε τη μικρή σου καρδούλα.
Το ξέρω Σεμίλα,
ο πόλεμος μεγάλωσε τα μάτια σου.
Το ξέρω Σεμίλα,
μέρες τώρα πεινάς.

Μην κλαις Σεμίλα,
θα σου φέρω τον ήλιο μου.
Μην κλαις Σεμίλα,
θα σου φέρω την αγάπη μου.
Μην κλαις Σεμίλα,
θα σου φέρω την καρδιά μου.

Χέρι με χέρι θα διώξουμε τον πόλεμο,
χέρι με χέρι θα μοιράσουμε το ψωμί.

Μην κλαις Σεμίλα.

Γιώτα Παρθενίου
(Για την αντιγραφή Έφη Αμφιλοχίου)

Τι υπέροχα μεθύσια χωρίς αλκοόλ!

Κώστας Ακρίβος

Είναι πολλών ανθρώπων τα λόγια μας, έχει πει ο Σεφέρης, που μαζί με τον Ελύτη, τον Καβάφη και πόσους άλλους ακόμη, έχουν χαρίσει αθάνατο έργο στο χώρο της Νεότερης, σχετικά, Ελληνικής Γραμματείας. Οι στίχοι τους είναι διαχρονικοί και τρομακτικά επίκαιροι, ιδιαίτερα τώρα, σ' αυτά τα δύσκολα, εθνικά, χρόνια που διανύουμε. Και προσωπικά, ως εκπαιδευτικός, δε θα μπορούσαν να μη με αγγίζουν αυτά τα λόγια:

Β΄

Τη ΓΛΩΣΣΑ μου έδωσαν ελληνική
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.
.................................................................................
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου!

Από ΤΑ ΠΑΘΗ στον ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ του Οδυσσέα Ελύτη

Ζ΄

ΗΡΘΑΝ
ντυμένοι "φίλοι"
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
..................................................................................
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν' αρχινίσει παιχνίδι
..................................................................................................
Ούτε καν ένα χνάρι θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιάς τους δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν
ντυμένοι "φίλοι"
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου,
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ' ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.

Από ΤΑ ΠΑΘΗ, Ανάγνωσμα Δεύτερο ΟΙ ΗΜΙΟΝΗΓΟΙ
στο ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ του Οδυσσέα Ελύτη.

Τον Μάρτη περικάλεσα
και τον μικρό Νοέμβρη
Τον Αύγουστο τον φεγγερό
κακό να μη μας εύρει

Γιατ' είμαστε μικρά παιδιά
είμαστε δυο Ελληνάκια
Μες στα γαλάζια πέλαγα
και στ' άσπρα συννεφάκια

Γιατ΄είμαστε μικρά παιδιά
κι η αγάπη μας μεγάλη
Που αν τη χωρέσουμε απ' τη μια
περσεύει από την άλλη

Από το ποίημα ΤΑ ΕΛΛΗΝΑΚΙΑ
στα ΡΩ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ του Οδυσσέα Ελύτη.

Κεριά

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμμένα-
χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων,
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω, με λυπεί η μορφή των
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κοιτάζω τ' αναμμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ

Το έργον των θεών διακόπτομεν εμείς,
Τα βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής.
.........................................................................

Από το ποίημα Διακοπή στα ΠΟΙΗΜΑΤΑ του
Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ

Έλενα Χ. Στανιού
Νηπιαγωγός
Κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος
από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Πινελιές

Τα χρώματα της ίριδας, κομμάτια ηλιαχτίδας
ενώθηκαν και φτιάξανε το τόξο της ελπίδας,
ο ήλιος μας ο άρχοντας που ’χει την εξουσία
στον ουρανό ολόχρυση δηλώνει παρουσία.

Τα σύννεφα ξεσπάσανε πια όλο το θυμό τους
και τώρα αποσύρουνε το γκρίζο οπλισμό τους,
κάποιες σταγόνες κάτοπτρα αόρατα αιωρούνται
μετέωρα λες στο κενό, ωσάν να τιμωρούνται.

Η φύση πλέον τις πληγές ήρεμα επουλώνει
κι ευχαριστήριο μήνυμα στον πλάστη της υψώνει,
σαν την κυρά αρχόντισσα φοράει τα καλά της
καρφίτσες ροδοπέταλα στα πλούσια μαλλιά της.

Αγάπη Ε.

Άνοιξε της νυχτός τις πόρτες
κρεμασμένη την καρδιά μου θε να 'βρεις
μέσα στο μυρωμένο του έρωτα ερμάρι
ανάμεσα στης αυγής τα ρόδινα
φουστάνια κρεμασμένη
απ' το σκόρο φαγωμένη απ' τη λέρα των ετών
Κρεμασμένη δίχως ρούχα γδαρμένη απ' την ελπίδα
η καρδιά μου με τα γενναιόδωρα όνειρα
ζει ακόμα

από τη συλλογή ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ του 1955 της Joyce Mansour, απόδοση Έκτωρ Κακναβάτος, (Άγρα 1994).

Μαρία Μαμαλίγκα

ΑΠΟΒΡΑΔΑ

Μικρός
κάποια απόβραδα,
όταν στένευε η αυλή
και λιγόστευε ο ουρανός,
ζωγράφιζα όνειρα.
Και τ' άφηνα δίπλα στη στέρνα,
βάρκα και γοργόνα,
να με πάνε μακριά,
πολύ μακριά,
πιο πέρα απ' το χάδι της μάνας και της αδερφής το γέλιο.
Έσκυβα.
Κολυμπούσαν στο νερό τ' αστέρια
και πνιγόταν το φεγγάρι,
κι άλογα τα μάτια μου
έσερναν τον ουρανό στην άκρη,
για ταξίδι μακρινό,
πολύ μακρινό,
πιο πέρα από τ' αχτένιστα που βρέχονταν μαλλιά μου.



ΞΑΦΝΙΑΣΜΑ ΖΩΗΣ

Ήταν ξάφνιασμα ζωής,
το γέλιο σου που πυρπόλησε
τις μικρές μου κοινές και ήσυχες μέρες, που
σημάδεψε τις βολικές μου μικροχαρές και με
παρέδωσε φλογισμένο,γυμνό στον καιρό, να προλάβω ν' αποκαλυφθώ.

Ήταν ξάφνιασμα ζωής,
το γέλιο σου που ψιθύρισε τα μικρά και μεγάλα μυστικά σου,
που τραγούδησε τις γλυκές και πικρές σου στιγμές και με προσκάλεσε
στα ψηλά της ψυχής σου τ' αγνάντια,
να μπορέσω να καθρεφτιστώ.

Ήταν ξάφνιασμα ζωής,
το φιλί σου που στάλαξε πόθο και πάθος στ' απείθαρχο κορμί μου,
που ταξίδεψε τις άναρχες προσδοκίες μου
και μ' οδήγησε αληθινό και γεμάτο στις μνήμες μου,
στον έρωτά σου ν' απολογηθώ.

Ήταν ξάφνιασμα ζωής, ο λόγος σου που γέμισε το κάθε πρώτο μου και ύστερο κενό,
που ξεφύλλισε το άνθισμα της λαχτάρας και γλύκανε το φόβο και το ρίγος του καημού,
απ΄τη χαρά να μην παραιτηθώ.

Ήταν ξάφνιασμα ζωής, το φως που με τύλιξε σαν βγήκα τ' ουρανού και του ήλιου ικέτης,
που μ' οδήγησε στο βωμό της ψυχής σου και φώτισε να μπω
ω! ιέρεια και μούσα στο δικό σου ναό,
τον ερωτά σου να προσκυνήσω!

Αλεξανδρής Γιώργος.

"πληθυντικός αριθμός"- ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Ο έρωτας,
Όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
Για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό,
γένους θυληκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.


"Όσο μπορείς"- ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ (Άπαντα)

Κι '¨αν δέν μπορείς νά κάμεις τήν ζωή σου όπως τήν θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μήν τήν 'εξευτελίζεις
μ'ες στήν πολλή συνάφεια του κόσμου,
μέσ στές πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μήν τήν 'εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' 'εκθέτοντάς την
στων σχέσεων καί των συναναστροφών
την καθημερινήν 'ανοησία,
'ως πού νά γίνει σά μιά ξένη φορτική.

"Τα πουλιά δέλεαρ του Θεού"- ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ (Τα Ποιήματα Α΄)

1
Να γυρίζεις - αυτό είναι το θαύμα -
με κουραλιασμένα μάτια
με φλογωμένους κροτάφους απ' την πτώση
να γυρίζεις
στην καλή πλευρά σου.
Πεσμένος αισθάνεσαι
την κόλαση που είναι ή αιτιότητα
το στήθος ωσάν συστατικό του αέρα
τα βήματα χωρίς προοπτική.
Κι όμως στη χειμωνιάτικη γωνία ο καστανάς
περιβάλλεται από σένα.
Κόψε ένα τραγούδι απ' τ' άνθη
με δάχτυλα νοσταλγικά.
Να γυρίζεις - αυτό είναι το θαύμα.

2
Θα περάσουν απόπάνω μας όλοι οι τροχοί
στο τέλος
τα ίδια τα όνειρά μος θα μας σώσουν.
Αγάπη μείανε στην καρδιά -
αυτός ας είναι ο κανών του τραγουδιού σου.
Με την αγάπη
θα σηκώσουμε την απελπισία μας
απ' το αμπάρι του κορμιού.
δεν είναι φορτίο για τη χώρα των αγγέλων
η απελπισία.
Και προπαντός
ας μην αφήσουμε την αγάπη
να συνωστίζεται με τόσα αισθήματα...

''ίσως'''- ΠΗΓΗ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΥ ( πτήση )

Ετοιμοθάνατος είναι
όποιος ντύνεται
την αδυναμία του

"καραμπόλα"- ΠΗΓΗ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΥ ( πτήση )

Φυλάξου από το κακό συναπάντημα
της κουτοπονηριάς
που γλιστράει στην καχυποψία
για να συγκρουστεί με την ζηλοφθονία

"ηθικό δίδαγμα" - ΠΗΓΗ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΥ ( πτήση )

Όχι: μην τρέχεις
γιατί θα πέσεις
Αλλά: αν πέσεις
σήκω και τρέχα

"ανύψωση" - ΠΗΓΗ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΥ ( πτήση )

Από όσες χάρες μου έκανε η ζωή
λατρεύω μία
Την ελευθερία μου
να υποκλίνομαι
με απέραντο θαυμασμό

"ψίθυροι" - ΠΗΓΗ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΥ ( πτήση )

Σ' αυτούς που με ρωτούν
αν ασχολούμαι με την ποίηση
απαντώ αρνητικά
Απλώς ζω ποιητικά


"...για να γίνει
η επαύριο της ζωής
....πάλι ζωή"
ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ

(Γράφοντας τούτες τις αράδες αισθανθήκαμε πάλι άνθρωποι
Σοφία Σαΐτη)

Συγχωρέστε μου την τόλμη να παραθέσω δίπλα στα λόγια των μεγάλων κι ένα μικρό λόγο της ψυχής μου:
Θυμοφοβία
Κρυώνω, παγώνω, αδειάζω
Πονάω
Άρα ζω;

Από τη Μάρθα Μαυρίδου

Μια ματιά σου
με στέλνει στ' αστέρια
ένα βλέμμα
πονά την καρδιά.

Μες τη σκέψη σου
απλώνω τα χέρια
δεν σε φτάνω
μου φεύγεις μακριά.

Μες το νου μου
περνούν μεσημέρια
νύχτες μέρες
μ' εσένα εδώ.

Σ' ονειρεύομαι
τα καλοκαίρια
κι ένα γέλιο σου
πάλι ποθώ.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική:
Μαθαίνει να κατακρίνει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα:
Μαθαίνει να καυγαδίζει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνία:
Μαθαίνει να είναι ντροπαλό
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή:
Μαθαίνει να είναι ένοχο
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση:
Μαθαίνει να είναι υπομονετικό
Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο:
Μαθαίνει να εκτιμά
Αν ένα παιδί ζει μέσα στη δικαιοσύνη:
Μαθαίνει να είναι δίκαιο
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια:
Μαθαίνει να πιστεύει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία:
Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην παραδοχή και φιλία:
Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο

R. RUSSEL

(Και για την αντιγραφή: Οικονόμου Έλλη)

Στην επιστήμη
κάποιος που γνωρίζει το "αντικείμενο"
οφείλει να το μεταφέρει με τρόπο κατανοητό,
στους άλλους που δεν γνωρίζουν, αυτό που
εκείνος ξέρει..
Στην ποίηση
συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Ανώνυμος

Για τον ποιητή μας Κώστα Καρυωτάκη "...η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε", στίχοι ενός εκ των δύο αγαπημένων από τα σχολικά μου χρόνια ποιημάτων του:

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας, μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.


Ο καθηγητής ΕΜΠ Κυριάκος Αθ. Μασαβέτας, στην εισαγωγή του συγγράματός του "Σημεώσεις Χημικής Θερμοδυναμικής", παραθέτει στίχους από την "Ωδή στο βιβλίο" του Πάβλο Νερούδα, σε μετάφραση Δανάης Στρατηγοπούλου:

Βιβλίο,
ωραίο,
βιβλίο
έλασσον δάσος,
φύλλο το φύλλο,
μυρίζει το χαρτί σου
στοιχείο,
είσαι πρωινό
και νυχτιάτικο,
δημητριακό,
ωκεάνιο,
μες στις παλιές
σελίδες σου
και η ομορφιά
της αδερφοσύνης
..........................................
πέτρα την πέτρα
να υψώνει
το ανθρώπινο κάστρο,
πόνοι που υφαίνουν
τη σταθερότητα,
πράξεις αλληλέγγυες,
βιβλίο
κρυμμένο
από τσέπη σε τσέπη
λάμπα
παράνομη,
κόκκινο αστέρι.
Αγαπώ τα βιβλία
τα εξερευνητικά,
βιβλία με δάσος ή χιόνι,
βυθό ή ουρανό,
αλλά
μισώ
το βιβλίο αράχνη
όπου η σκέψη έδωσε σύρμα
φαρμακερό
για να μπλεχτεί η νεαρή,
η τριγυρίστρα μύγα.
Βιβλίο, άσε με λεύτερο..
Δε θέλω να κυκλοφορώ
ντυμένος τεύχος,
δεν έρχομαι από έναν τόμο,
τα τραγούδια μου
δεν έχουν φάει τραγούδια,
καταβροχθίζουνε
παθιασμένα γεγονότα,
τρέφονται με ύπαιθρο,
βγάζουνε τροφή
από τη γη
και τους ανθρώπους.
Βιβλίο, άσε με να διαβαίνω
τις στράτες,
με σκόνη στα παπούτσια
και χωρίς μυθολογία:
γύρνα στη βιβλιοθήκη σου,
εγώ πάω στους δρόμους.

..Καθώς οι στίχοι ντύνονται τη μελωδία τους, γεννιούνται ταυτόχρονα με τη μελωδία, αναλαμβάνουν να βαστάξουν το φορτίο των συναισθημάτων της στιγμής και η ψυχή ελαφραίνει και ο νους αστράφτει. Μια προσιτή πολυτέλεια που, δυστυχώς, σήμερα η ρουτίνα της καθημερινότητας μου στερεί. Με το κάλεσμά σας αυτό προσφέρατε την ευκαιρία για αναπόληση και ταξίδεμα.

Μετά τιμής,
Αγγελική Ταταρίδου
μεταπτ. φοιτήτρια Πολ.Μηχ. Π.Θ.

Ιθάκη - Κων/νος Καβάφης

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβαλείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' εβένους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά.
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδαγμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει.
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχή την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε
έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες, η Ιθάκες τι σημαίνουν.

Μαριαλένα

Η ανοχύρωτη πόλη

Τις πύλες όταν άφησες της πόλης ανοιχτές
στους φόβους σου εφτάσανε,
βαθιά στα μυστικά σου.

Κι όταν θα μάθουν οι άνθρωποι,
ανάγκη να ξεχνούν,
μεγάλη από μέσα τους δύναμη
ξεσηκώνει,
σε πόλη ανοχύρωτη τρέχουν
για να σωθούν
και σπρώχνονται να φύγουνε,
πιο λίγα όσο γίνεται,
λιγότερα να μάθουν.

Κι εσύ είσαι ένας άνθρωπος
που τρέχει να σωθεί,
η πόλη ανοχύρωτη στους φόβους σου
που ξέρουν.



Έπλασα τους ανθρώπους

Έπλασα τους ανθρώπους χωρίς λόγια
και με τη σιωπή τους, κέρωσα το χρόνο,
όταν καμιά κουβέντα
δεν μπορούσε να σώσει τις περιστάσεις.

Σε μια αθόρυβη ανακατάταξη, χωρίς τείχη,
όλα πήραν το σχήμα μιας βαθιάς αποδοχής.
Κάτι σαν αυτό που ονομάζουμε,
φροντίδα, αντί καχυποψία,
διαπίστωση, αντί για καταστροφή,
προοπτική, αντί για οπισθοχώρηση,
ζωή, αντί για εγκατάλειψη,
αιωνιότητα, αντί για θάνατο.

Έπλασα τους ανθρώπους,
όπως τους είχε ανάγκη η ψυχή μου
κι όταν αμφισβήτησαν, τους άφησα ν' αρμενίζουν
στην πλάνη της ησυχίας τους
και συνέχισα να τους πλάθω, όπως τους ήθελα,
μα εκείνοι, δεν μ' έβλεπαν πια,
γιατί είχα υψώσει τα τείχη.

Χρυσούλα Δημητρακάκη

ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ - Οδυσσέας Ελύτης

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες τους τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και να αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν το αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς;
Είναι νωρίς μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.

Κατωτοικίδου Αναστασία

Τριαντάφυλλα στο παράθυρο - Ανδρέας Εμπειρίκος

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια.
Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους.
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη.
Σκοπός της ζωής μας είναι η ατέλευτη μάζα μας.
Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί
τόπω και εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων.
Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.

(από Ε. Σ. Χατζηχαραλάμπους)

Από την Πόλυ Μηλιώρη

Δεν θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί
ετούτη η χάρη.
Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές
που σιγά σιγά βουλιάζει
και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο απλά που φαγώθηκε
από τα μαλάματα το πρόσωπό της
κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η
ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.

Γιώργος Σεφέρης

"Δαπανηρή ιδέα ο βίος
Ναυλώνεις έναν κόσμο για να κάνεις το γύρο μιας βάρκας"
(Κ. Δημουλά, γιαλό γιαλό)

"Οι λέξεις έχουν κι άλλο φλούδι παραμέσα. Όπως τα μύγδαλα κι η υπομονή"
(Γ. Ρίτσος)

"Είναι διγαμία ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι"
(Ο. Ελύτης, Μαρία Νεφέλη)

"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως τη θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις"
(Κ. Καβάφης)

"ένα σπίτι να γεννηθείς
ένα δέντρο για ν' ανασάνεις
ένας στίχος για να κρυφτείς
κι ο κόσμος για να πεθάνεις
(Τ. Λειβαδίτης)

"Σκύψε - σκύψε πάνω από βιβλία
Η ψυχή μου έχει λιώσει στους αγκώνες"
(Α. Χιόνης, 24 καρφιά για μαλακά κρεβάτια)


"Η ποίηση πρέπει να 'ναι
Ένα ζαχαρωμένο βότσαλο
Πάνω πού θα 'χεις γλυκαθεί
Να σπας τα δόντια σου"
(Α. Χιόνης, Κουφόν γαρ χρήμα)

και κάτι δικό μου

Ονειροπόλος Αι- Γιώργης
Primus in orbe deos fecit timor

Εγώ, που δε λάτρεψα ποτέ θεό
κι ούτε σε φόβους ιερούς είχα πιστέψει
σε λύτρωση βασάνων και άλλες τέτοιες
περιπέτειες συνειδήσεων,
πάντα μου είχα μια παράξενη αδυναμία
σ’ αυτό τον άγιο, τον πολεμιστή
τον άσπρο καβαλάρη
την ώρα που εφόνευε τον δράκο.

Στα ξέφτια μιας παλιάς τοιχογραφίας
πλάι στην παραθαλάσσια λύπη μου
εκεί, πρώτη φορά γητεύτηκε η όρασή μου.
Ξεθωριασμένη απ’ τον καιρό φωτογραφία
μιας μνήμης που «ένιπτε τας χείρας»
για τις συνεπακόλουθες συρράξεις

Είχε ένα μεγαλείο αυτή του η κίνηση
που έκανε το φόνο αμελητέο
μπροστά στ’ ονειροπόλο ποδοβολητό
μιας απερήμωσης που θα τ’ ακολουθούσε.

Ω, αγία μοχθηρία της στιγμής!
Το αναπότρεπτο δεν χρήζει άλλης οδύνης
Χαιρέκακοι άνεμοι, μην ψιθυρίζετε ελπίδες
Τα πεινασμένα σας φωνήεντα καταβροχθίζουν
κάθε αφανή συμφωνική μου αποδοχή

Καιροφυλακτούν οι ηθικές των εντίμων
να βγάλουν στο σεργιάνι τα χρηστά τους ήθη

Βουρλίζομαι, όσο τους σκέφτομαι τις Κυριακές
να στολίζονται το μέσα έξω της φθοράς τους
ν’ ανάβουνε καντήλια και κεριά
για κάθε νεκρωμένη τους επιθυμία
που ζητάει έλεος

Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί
με τον δικό μου άγιο;
Εκείνον, τον ονειροπόλο μαχητή,
το Δον Κιχώτη της αλήθειας μου;

Εμένα δε με σκιάζουνε οι αναπαμένοι
Τον άγιο μου φοβάμαι μόνο
μη μου τον εκαπνίσουνε
με τα ρηχά και μαύρα χνώτα τους.

Τι κατάρα κι αυτή
Μέρες ν’ αποκαθηλώνω τη βροχή
για να στεγνώσει ο νους μου
και στα δελτία των καιρών
ο βίος αίθριος!

Στέλλα Γεωργιάδου
γνωστή στο διαδίκτυο ως justAwoman

Λένα Διβάνη

"ο ύπνος το μόνο καλό μικρές κινήσεις του κάτω προσώπου ήχος κανένας το μόνο
καλό έρχεται σβήνει τούτα τα δυο παλιά κάρβουνα που δεν έχουν τίποτα άλλο να
δουν και τούτο το παλιό καμίνι που το κατέστρεψε η φωτιά και σε όλο αυτό το
ενδιαίτημα όλο αυτό το ενδιαίτημα του τίποτα από πάνω ως κάτω από τα μαλλιά
ως τα νύχια των χεριών τα νύχια των ποδιών ότι λίγη αίσθηση διαθέτει ακόμη
από αυτό που είναι ακόμα σε όλα του τα μέλη και όνειρο όνειρο έρχεται για
έναν ουρανό μια γη έναν κάτω κόσμο όπου είμαι ασύλληπτος..."



Samuel Beckett, "how it is"

το προαιώνιο ρίγος

προφέρεται στη μοναξιά και τη σιγή, στις παρυφές
του ονείρου, την ώρα που οι νεκροί υφαίνουν έξω
το σκοτάδι και εισρέει από τις χαραμάδες σαν
κόκκινο κρασί η ανάσα τους. με δέος προφέρεται
η ποίηση, καθώς προφέρει ανθίζοντας ένα ξερό
κλαδί το προαιώνιο ρίγος του

Τόλης Νικηφόρου

EYΓNΩMOΣYNH



Ποιητές όλων των χωρών κι όλων των εποχών
Συγγνώμη σας ζητώ για την αντιγραφή.
Δεν είχα άλλα λόγια
Δεν είχα άλλον τρόπο γραφής παρά μόνο το δικό σας.

Eίναι τιμή για σας,
Aδέλφια ποιητές,
Που σήμερα,
Aπό στόμα σε στόμα,
Yπάρχουν λέξεις λυτρωτικές
Eικόνες μαγικές, ελπίδες δίχως άγχη.

Σας ευχαριστώ.

Γιώργος Φρέρης
Ουλές ονείρων, Θεσσαλονίκη, εκδ. «τα τραμάκια», 1997, σ. 38.

«Στον παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί, απαράλλαχτο εσύ
Και ένα σπίτι στη θάλασσα,
με πόρτα μικρή και κρεβάτι μεγάλο
Έχω ρίξει μες στ΄ άπατα μιαν ηχώ να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον παράδεισο…»


Ο. Ελύτης

Σ' αυτούς που φεύγουν κ σ' αυτούς που μένουν να θυμούνται, να πονούν, να προσπαθούν…

"V".

Με τα χέρια πάνω
στις φλέβες των πραγμάτων
συγκρατώντας τη μουσική
που πάει να ξεχειλίσει
να διαβρώσει το τοπίο

- καίγεται κιόλας σαν παλιά φωτογραφία
η φωνή στην άκρη των πραγμάτων -

Τα πράγματα είναι πρόσωπα κρυμμένα
Με τις καταστροφές
άλλα αναδύονται
άλλα καθεύδουν
καθώς αισθήματα μέσα στη μουσική.

Μαίρη Γιόση

"Χαμηλός ουρανός" εκδ. ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ


Δεν θέλω να προσθέσω τίποτα, γιατί νομίζω ότι μετά το ποίημα
χρειάζεται σιωπή. Για να μεγαλώσει όσο γίνεται ο απόηχός του μέσα σου.
Αγνή Στρουμπούλη

Αλέξης Σταμάτης
ΚΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ
στον Γιώργο Χειμωνά


Να μην σκέφτεσαι
Να μην σκέφτεσαι τίποτα
Μόνο να κοιτάς το χέρι σου - κομμένο απ’ τον καρπό
Να γράφει·
Μια κοπέλα μόνη σ’ ένα λιβάδι· μαζεύει λουλούδια, τα μαλλιά της λυτά
Την λένε Λίλιθ και τραγουδάει

Όταν ποθείς πολύ κάτι δεν σ’ ενδιαφέρει αν είναι αληθινό
Πεθαίναμε ο ένας την ζωή του άλλου
Ζούσαμε ο ένας τον θάνατο του άλλου
Ευτυχισμένοι στην χρονοτριβή
Μου το’ χε πει:
‘‘Υπάρχει ένας κύκνος παγιδευμένος στο πηγάδι
Τον αφουγκράζομαι
Τα λόγια του φλέβες τεντωμένες που σπάνε
Μέσα απ’ το αίμα ανοίγει χώρος για αίμα περισσότερο
Δεν υπάρχει λέει άλλη μέθοδος εκτός από σένα τον ίδιο
Με σχήματα λίγα κι ακριβά
Τίποτα να μη σε τέρπει παρά αναπαραστάσεις γενικές κι αναγνωρίσιμες
Τοπία που κυλούν κι ανοίγουν
Η θρησκεία της Φύσης είναι η ίδια της η ύπαρξη
Το παντοτινά Παρόν και αυταπόδεικτο’’

Το κλάμα που άνοιξε τον κόσμο
Δεν φτάνει να τον κλείσει
Η υφή του ιστού
Είναι πιο σημαντική κι από την ίδια την παγίδα
Μέσα κι έξω απ’ το παιχνίδι όποιος μπορεί
Για λίγο σώνεται
Οι καλύτεροι παγιδεύονται πρώτοι
Κι εξαφανίζονται
Oι άλλοι φωλιάζουν στο υφασμάτινο κουκούλι μέσα
Μαθαίνουν εκεί που ο κόσμος διαδραματίζεται
Στη κρύα επιφάνεια των εσοχών
Κι εσύ
Όλα τα βιβλία τελειώνουν στην άκρη των χειλιών σου
Κι αρχίζουν πάλι όταν το φιλί τελειώνει
Όμως δεν μου φτάνεις· θέλω να σ’ αγγίξω
κι αδύνατον

Η χημεία της νύχτας απέδωσε τα λόγια
Πίσω στον αφηγητή
Η κοπέλα χάθηκε κι έμεινε μόνος
Ο ίδιος αφηγητής και ήρωας
Που μόνο να δρα μπορεί κι όχι να υποφέρει

Παραγγέλλω λέξεις από την παρακαταθήκη του σώματος
Να ονομάσω - να σβήσω - να ξαναβρώ τα πράγματα
Άφιλτρα κι άπλεχτα
Φτιάχνω μια μορφή κι ύστερα με φτιάχνει εκείνη
Ανασαίνει μέσα μου όσο την σκέφτομαι
Κι αμέσως ξέρω πως η νόηση μου δεν είναι παρά ένα ατύχημα
Μια λάθος συγχορδία
‘‘Είμαστε περαστικοί’’ λέει ο τυφλός στον τρελό βασιλιά
Κι εκείνος απαντά
‘‘Πόσο μακριά είναι το τέλος άμα δεν βλέπεις
Το κέντρο του κενού, εκείνη την κόρη την αιμάτινη που στάζει
Όσο μαθαίνεις - το κενό αραιώνει κι ανοίγει
Η ζωή ένα μικρό πορτάκι
Και πίσω ένα αγκάθι βυσσινί με πάνω του ένα ασημί ζουζούνι
Ζω σ’ ένα πένθος αιώνιο
κι αδύνατον’’

Σηκώθηκε
Πήγε προς το παράθυρο
Έξω, έβρεχε

Κάποιος μπήκε απόψε στη ψυχή μου
Χύτης ήτανε δαιμόνων
Με μάτια μελαγχολικά, παραπονιάρικα μάτια
Φοβότανε τη θάλασσα
Ήταν πανέξυπνος και αφελής - βιαζόταν
Είναι δύσκολη υπόθεση
Αυτή με τον χρόνο·
Πόσο βαριά είναι η αγωνία απ΄ την αρχή του κόσμου
Τόνοι και τόνοι κι ένα γραμμάριο με φυσαλίδες που σκάζουν
Εγκαταλείπω - σάρκα μία, ανωφελής -
Κάποιος, κάπου, μ’ ακούει
Για αυτόν
Ναι, για αυτόν
Που δεν υπάρχει
Εγκαταλείπω

Νεκροί πολλοί - τα πτώματα στο παγοδρόμιο-
Αφήνουν οι ψυχές τους ραγίσματα στο πάγο
Κι επάνω καθρεφτίζονται τα δήμια πέδιλα
Την τέχνη όμως αυτή εσύ την ξέρεις
Αφηγητής μαζί και ήρωας και γράφεις
Ξέρεις εσύ πως είναι όταν δεν είμαστε στον κόσμο

Κι αδύνατον

Μίλα με ένα στίχο...

21Η ΜΑΡΤΙΟΥ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

Μίλα με έναν Στίχο….

«Γιατί ο άνθρωπος δεν αντέχει πολλή πραγματικότητα…»


Eλάτε να δημιουργήσουμε τη δική μας
ηλεκτρονική Ποιητική Ανθολογία.


Το Ηλεκτρονικό Περιοδικό ΚΕΙΜΕΝΑ (www.keimena.ece.uth.gr) , την ευθύνη της έκδοσης του οποίου έχει το Εργαστήριο Λόγου και Πολιτισμού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, σας προσκαλεί να συμμετέχετε στον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης (21η Μαρτίου), στέλνοντας τους αγαπημένους σας στίχους ποιητών/ποιητριών στη διεύθυνση:

keimena@ece.uth.gr

Οι στίχοι θα δημοσιευτούν στο παρόν ιστολόγιο (keimena-poihtikianthologia.blogspot.com), μέσω του οποίου μπορείτε ακόμη να καταθέσετε σχόλια (βιωματικά, συναισθηματικά, εικονοπλαστικά, εκφραστικά, εάν τους συνδέετε με κάτι και τι, κ.α.) που αφορούν τους στίχους, είτε αυτούς που εσείς θα στείλετε είτε όσους έχουν σταλεί και εκτίθενται ήδη. Μπορείτε ακόμη να καταθέσετε τη γνώμη σας για το «τι σημαίνει για σας η ποίηση».
Σημειώνουμε ότι η αποστολή μπορεί να είναι επώνυμη ή ανώνυμη με ψευδώνυμο.
Ακόμη η αναφορά του όνομα του ποιητή ή της ποιητικής συλλογής, θα είναι χρήσιμα στοιχεία, εφόσον τα διαθέτετε. Σε καμιά περίπτωση η μη σημείωσή τους από την πλευρά σας, δε θα αποτελέσει ανασταλτικό στοιχείο.
Καταληκτική ημερομηνία αποστολής η 12η νυκτερινή της 21ης Μαρτίου 2008.
Τηλ. επικοινωνίας: 24210 74876 και 6977566732