Για τον ποιητή μας Κώστα Καρυωτάκη "...η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε", στίχοι ενός εκ των δύο αγαπημένων από τα σχολικά μου χρόνια ποιημάτων του:

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας, μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.


Ο καθηγητής ΕΜΠ Κυριάκος Αθ. Μασαβέτας, στην εισαγωγή του συγγράματός του "Σημεώσεις Χημικής Θερμοδυναμικής", παραθέτει στίχους από την "Ωδή στο βιβλίο" του Πάβλο Νερούδα, σε μετάφραση Δανάης Στρατηγοπούλου:

Βιβλίο,
ωραίο,
βιβλίο
έλασσον δάσος,
φύλλο το φύλλο,
μυρίζει το χαρτί σου
στοιχείο,
είσαι πρωινό
και νυχτιάτικο,
δημητριακό,
ωκεάνιο,
μες στις παλιές
σελίδες σου
και η ομορφιά
της αδερφοσύνης
..........................................
πέτρα την πέτρα
να υψώνει
το ανθρώπινο κάστρο,
πόνοι που υφαίνουν
τη σταθερότητα,
πράξεις αλληλέγγυες,
βιβλίο
κρυμμένο
από τσέπη σε τσέπη
λάμπα
παράνομη,
κόκκινο αστέρι.
Αγαπώ τα βιβλία
τα εξερευνητικά,
βιβλία με δάσος ή χιόνι,
βυθό ή ουρανό,
αλλά
μισώ
το βιβλίο αράχνη
όπου η σκέψη έδωσε σύρμα
φαρμακερό
για να μπλεχτεί η νεαρή,
η τριγυρίστρα μύγα.
Βιβλίο, άσε με λεύτερο..
Δε θέλω να κυκλοφορώ
ντυμένος τεύχος,
δεν έρχομαι από έναν τόμο,
τα τραγούδια μου
δεν έχουν φάει τραγούδια,
καταβροχθίζουνε
παθιασμένα γεγονότα,
τρέφονται με ύπαιθρο,
βγάζουνε τροφή
από τη γη
και τους ανθρώπους.
Βιβλίο, άσε με να διαβαίνω
τις στράτες,
με σκόνη στα παπούτσια
και χωρίς μυθολογία:
γύρνα στη βιβλιοθήκη σου,
εγώ πάω στους δρόμους.

..Καθώς οι στίχοι ντύνονται τη μελωδία τους, γεννιούνται ταυτόχρονα με τη μελωδία, αναλαμβάνουν να βαστάξουν το φορτίο των συναισθημάτων της στιγμής και η ψυχή ελαφραίνει και ο νους αστράφτει. Μια προσιτή πολυτέλεια που, δυστυχώς, σήμερα η ρουτίνα της καθημερινότητας μου στερεί. Με το κάλεσμά σας αυτό προσφέρατε την ευκαιρία για αναπόληση και ταξίδεμα.

Μετά τιμής,
Αγγελική Ταταρίδου
μεταπτ. φοιτήτρια Πολ.Μηχ. Π.Θ.