"Δαπανηρή ιδέα ο βίος
Ναυλώνεις έναν κόσμο για να κάνεις το γύρο μιας βάρκας"
(Κ. Δημουλά, γιαλό γιαλό)

"Οι λέξεις έχουν κι άλλο φλούδι παραμέσα. Όπως τα μύγδαλα κι η υπομονή"
(Γ. Ρίτσος)

"Είναι διγαμία ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι"
(Ο. Ελύτης, Μαρία Νεφέλη)

"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως τη θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις"
(Κ. Καβάφης)

"ένα σπίτι να γεννηθείς
ένα δέντρο για ν' ανασάνεις
ένας στίχος για να κρυφτείς
κι ο κόσμος για να πεθάνεις
(Τ. Λειβαδίτης)

"Σκύψε - σκύψε πάνω από βιβλία
Η ψυχή μου έχει λιώσει στους αγκώνες"
(Α. Χιόνης, 24 καρφιά για μαλακά κρεβάτια)


"Η ποίηση πρέπει να 'ναι
Ένα ζαχαρωμένο βότσαλο
Πάνω πού θα 'χεις γλυκαθεί
Να σπας τα δόντια σου"
(Α. Χιόνης, Κουφόν γαρ χρήμα)

και κάτι δικό μου

Ονειροπόλος Αι- Γιώργης
Primus in orbe deos fecit timor

Εγώ, που δε λάτρεψα ποτέ θεό
κι ούτε σε φόβους ιερούς είχα πιστέψει
σε λύτρωση βασάνων και άλλες τέτοιες
περιπέτειες συνειδήσεων,
πάντα μου είχα μια παράξενη αδυναμία
σ’ αυτό τον άγιο, τον πολεμιστή
τον άσπρο καβαλάρη
την ώρα που εφόνευε τον δράκο.

Στα ξέφτια μιας παλιάς τοιχογραφίας
πλάι στην παραθαλάσσια λύπη μου
εκεί, πρώτη φορά γητεύτηκε η όρασή μου.
Ξεθωριασμένη απ’ τον καιρό φωτογραφία
μιας μνήμης που «ένιπτε τας χείρας»
για τις συνεπακόλουθες συρράξεις

Είχε ένα μεγαλείο αυτή του η κίνηση
που έκανε το φόνο αμελητέο
μπροστά στ’ ονειροπόλο ποδοβολητό
μιας απερήμωσης που θα τ’ ακολουθούσε.

Ω, αγία μοχθηρία της στιγμής!
Το αναπότρεπτο δεν χρήζει άλλης οδύνης
Χαιρέκακοι άνεμοι, μην ψιθυρίζετε ελπίδες
Τα πεινασμένα σας φωνήεντα καταβροχθίζουν
κάθε αφανή συμφωνική μου αποδοχή

Καιροφυλακτούν οι ηθικές των εντίμων
να βγάλουν στο σεργιάνι τα χρηστά τους ήθη

Βουρλίζομαι, όσο τους σκέφτομαι τις Κυριακές
να στολίζονται το μέσα έξω της φθοράς τους
ν’ ανάβουνε καντήλια και κεριά
για κάθε νεκρωμένη τους επιθυμία
που ζητάει έλεος

Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί
με τον δικό μου άγιο;
Εκείνον, τον ονειροπόλο μαχητή,
το Δον Κιχώτη της αλήθειας μου;

Εμένα δε με σκιάζουνε οι αναπαμένοι
Τον άγιο μου φοβάμαι μόνο
μη μου τον εκαπνίσουνε
με τα ρηχά και μαύρα χνώτα τους.

Τι κατάρα κι αυτή
Μέρες ν’ αποκαθηλώνω τη βροχή
για να στεγνώσει ο νους μου
και στα δελτία των καιρών
ο βίος αίθριος!

Στέλλα Γεωργιάδου
γνωστή στο διαδίκτυο ως justAwoman