Είναι πολλών ανθρώπων τα λόγια μας, έχει πει ο Σεφέρης, που μαζί με τον Ελύτη, τον Καβάφη και πόσους άλλους ακόμη, έχουν χαρίσει αθάνατο έργο στο χώρο της Νεότερης, σχετικά, Ελληνικής Γραμματείας. Οι στίχοι τους είναι διαχρονικοί και τρομακτικά επίκαιροι, ιδιαίτερα τώρα, σ' αυτά τα δύσκολα, εθνικά, χρόνια που διανύουμε. Και προσωπικά, ως εκπαιδευτικός, δε θα μπορούσαν να μη με αγγίζουν αυτά τα λόγια:

Β΄

Τη ΓΛΩΣΣΑ μου έδωσαν ελληνική
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.
.................................................................................
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου!

Από ΤΑ ΠΑΘΗ στον ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ του Οδυσσέα Ελύτη

Ζ΄

ΗΡΘΑΝ
ντυμένοι "φίλοι"
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
..................................................................................
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν' αρχινίσει παιχνίδι
..................................................................................................
Ούτε καν ένα χνάρι θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιάς τους δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν
ντυμένοι "φίλοι"
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου,
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ' ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.

Από ΤΑ ΠΑΘΗ, Ανάγνωσμα Δεύτερο ΟΙ ΗΜΙΟΝΗΓΟΙ
στο ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ του Οδυσσέα Ελύτη.

Τον Μάρτη περικάλεσα
και τον μικρό Νοέμβρη
Τον Αύγουστο τον φεγγερό
κακό να μη μας εύρει

Γιατ' είμαστε μικρά παιδιά
είμαστε δυο Ελληνάκια
Μες στα γαλάζια πέλαγα
και στ' άσπρα συννεφάκια

Γιατ΄είμαστε μικρά παιδιά
κι η αγάπη μας μεγάλη
Που αν τη χωρέσουμε απ' τη μια
περσεύει από την άλλη

Από το ποίημα ΤΑ ΕΛΛΗΝΑΚΙΑ
στα ΡΩ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ του Οδυσσέα Ελύτη.

Κεριά

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμμένα-
χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων,
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω, με λυπεί η μορφή των
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κοιτάζω τ' αναμμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ

Το έργον των θεών διακόπτομεν εμείς,
Τα βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής.
.........................................................................

Από το ποίημα Διακοπή στα ΠΟΙΗΜΑΤΑ του
Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ

Έλενα Χ. Στανιού
Νηπιαγωγός
Κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος
από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου